Największe zapotrzebowanie fasola ma na potas i fosfor, a mniejsze na azot. Optymalne zawartości podstawowych składników powinny wynosić:
N - 30 mg/l gleby
P - 40-60 mg/l gleby
K - 125-175 mg/l gleby
Mg - 50-70 mg/l gleby
Ca - 1000-2000 mg/l gleby.
Z plonem 20 t/ha fasoli szparagowej z gleby jest wynoszone 80 kg azotu, 30 kg fosforu, 60 kg potasu, 8 kg magnezu i 56 kg wapnia. Te straty można uzupełnić poprzez nawożenie organiczne. Fasolę uprawia się zwykle w drugim lub trzecim roku po oborniku. Jednak na glebach lekkich, ubogich w substancję organiczną lub dawno nie nawożonych obornikiem zaleca się zastosować jesienią dawkę 20-30 t/ha zwłaszcza pod fasolę uprawianą na suche nasiona.
Potas w wystarczającej ilości znajduje się w nawozach organicznych. Przyjmuje się, że w
świeżej masie obornika mieszanego w dawce 20 t/ha można wprowadzić 120 kg potasu. Najbogatszym źródłem potasu są nawozy mineralne pozyskiwane z kopalin, w których potas może znajdować się w formie chlorkowej lub siarczanowej. Fasola jest wrażliwa na chlor, dlatego należy wybierać nawozy, które zawierają potas w formie siarczanowej np. siarczan potasu pylisty czy granulowany, Hortisul czy też popularny wśród rolników ekologicznych Patentkali, gdzie oprócz potasu znajduje się jeszcze magnez i siarka.
Naturalne nawozy potasowe wprowadza się zwykle łącznie z fosforowymi dobrze mieszając je z warstwą uprawną gleby jesienią lub wczesną wiosną. Na glebach lekkich można zastosować je wiosną ze względu na łatwość wypłukiwania potasu w głąb gleby.
Fosfor jest pierwiastkiem mało ruchliwym w glebie, nie ulegającym łatwemu wymywaniu i trudno dostępnym dla niektórych gatunków roślin. Fasola ma duże wymagania pokarmowe odnośnie fosforu, ale jak inne motylkowate ma zdolność dobrego wykorzystywania tego pierwiastka z fosforanów znajdujących się w glebie. Niskie pH gleby ogranicza jego dostępność dla roślin. Nawozy fosforowe zazwyczaj stosuje się przedsiewnie dobrze mieszając je z glebą.
Na glebach kwaśnych, wilgotnych i zasobnych w substancję organiczną zaleca się stosowanie jesienią mączek fosforytowych, które dodatkowo zawierają związki wapnia. Do takich nawozów należą między innymi Ekobazal I czy G18. Nawozy fosforowe można rozrzucać razem z nawozami organicznymi, ale nie wolno ich stosować razem z wapnem lub nawozami wapniowymi, ponieważ spowodują uwstecznienie fosforu.
Ze względu na właściwości wiązania azotu z powietrza fasola ma zwiększone zapotrzebowanie na takie mikroelementy jak: molibden, żelazo, kobalt, miedź i bor.
Regularne nawożenie gleb obornikiem na ogół zapewnia dobre zaopatrzenie roślin w
te składniki. Jednak przy ich niedoborze w glebie można stosować odpowiednie mikronawozy. Jeśli przez co najmniej 4 lata nie uprawiano na danym stanowisku fasoli zaleca się szczepienie bakteryjne nasion Nitraginą.
Fasola nie znosi gleb kwaśnych. Optymalne pH gleby wynosi 6,5 – 7,8. Potrzeby wapnowania ocenia się na podstawie odczynu, ale też rodzaju gleby. W uprawie ekologicznej zaleca się stosowanie dolomitu lub innych węglanów wapnia czy węglanów wapniowo - magnezowych pochodzenia naturalnego. Wapnowanie należy przeprowadzić po zbiorach lub jesienią przed orką przedzimową. Fasola jest wrażliwa na świeże wapnowanie, dlatego najlepiej wykonać je przed uprawą rośliny przedplonowej. Nie należy stosować wapnowania razem z obornikiem, gdyż prowadzi to do dużych strat azotu.
Źródło: Instrukcja uprawy fasoli zwykłej (Phaseouls vulgaris) na nasiona w warunkach ekologicznych
