Na granicy województw. Uprawa cebuli w gospodarstwie państwa Kalka

Rozmach działań rodziny państwa Kalka musi budzić podziw. Mają gospodarstwa w trzech województwach. Łączą produkcję rolniczą, warzywniczą i sadowniczą. ZOBACZ GALERIĘ ZDJEĆ POD ARTYKUŁEM!

Dziewierzewo – wieś rodzinna Doroty i Bogdana Kalka jest położona w okolicy Kcyni, na granicy województw kujawsko-pomorskiego i pomorskiego. Ziemie (200 ha) są położone w obydwu województwach. Areał cebuli od 20 lat w gospodarstwie Doroty i Bogdana Kalków oscyluje wokół 40 ha. W tym roku jest 45 ha wysianych w połowie marca w pasach szerokości 1,8 m po 12 rzędów (siewnik Agricola). Na hektar przypada około 3 jednostek nasion. Rodzice gospodarują wraz z córką Weroniką, synem Wiktorem i narzeczoną Aleksandrą.

Pod szyldem PNOS Ożarów Maz.

- Nie żałujemy decyzji wyboru odmian z firmy PNOS – mówi Bogdan Kalka podczas spotkania 2 października. Cena nasion robi swoje, a jakość plonu w niczym nie odbiega od firm zachodnich. Odmiany Triumf, Amfora i Unico mieliśmy już w poprzednim sezonie. Dały dobre plony. W tym roku asortyment jest szerszy.

Stalagmit – odmiana wczesna (110–115 dni) typu amerykańskiego, tworząca cebule o średniej masie około 160 g.
Bolero to rijnsburger 123–128-dniowy.
Typ amerykańsko-hiszpański reprezentują odmiany Triumf (120–130 dni) oraz Unico (130–135 dni).
Późnym „Hiszpanem” (135–140 dni) jest Amfora, wydająca cebule duże i bardzo duże o ciemniejszej niż wyżej wymienione odmiany łusce.
Odmianą ustaloną jest Eureka (140–150 dni), dobrze przechowująca się nawet do końca czerwca.
Kształtem wyróżnia się Ingot (115–120 dni) – cebule lekko wydłużone – zapewniające mniejszą ilość odpadu podczas obierania.
Cebula czerwona Magnate (125–135 dni) ma zdecydowanie ciemniejsze łuski zewnętrzne i mięsiste (na przekroju) niż inne czerwone cebule na rynku.

Sprzedaż na bieżąco

Mimo możliwości przechowywania ponad 2 tys. ton cebuli Kalkowie nie stawiają na bardzo długie jej przechowywanie, mając na względzie wydatki energetyczne oraz znaczne ubytki masy. – 90% plonu sprzedajemy do obieralni – przekazuje Bogdan Kalka. Mamy 2–3 stałych odbiorców.

– Przewidując niskie tegoroczne ceny, nie fazorowaliśmy cebuli – mówi gospodarz. Na szczęście nie jest tak źle, a z plonu też jesteśmy zadowoleni.

Tegoroczne zabiegi chemiczne ograniczyły się do trzech herbicydowych i tyluż fungicydowych. W tym rejonie Stemphylium nie jest dużym problemem, bo nie ma upraw z dymki. Wiadomo, że tegoroczna pogoda sprzyjała rozwojowi mączniaka rzekomego. – Nasz sąsiad przyorał zeszłoroczną cebulę, bo porosła po zbiorze. Ciepła zima pozwoliła cebulom przeżyć w ziemi i wydać nasiona w uprawie buraka cukrowego. Stąd zarodniki rozprzestrzeniały się na tegoroczne zasiewy cebuli – analizuje Bogdan Kalka. Jednak zagrożenie opanowaliśmy.

Jak dbają o glebę?

– Jesienią pod orkę poszedł obornik bydlęcy z pomiotem gęsim w dawce 15 t/ha – stwierdził gospodarz pytany o nawożenie cebuli. Nic więc dziwnego, że Dariusz Kacprzak (PNOS Ożarów Maz.) nie poznawał swoich odmian, które przeciętnie tworzą mniejsze niż u Kalków cebule. Bazujemy na nawozach najprostszych – Polidapie, Korn-Kali, saletrze amonowej i siarczanie amonu. Wniosły one (w czystym składniku) do gleby 180 kg azotu, 120 kg fosforu i potasu. Trzeba jeszcze podkreślić, że na polach Kalków 2 października było żółto od kwitnącej gorczycy. – Gorczycę w poplonie siejemy co roku – przekonuje gospodarz.

Jak bardzo można glebę zdegradować, przekonali się gospodarze rugując 40-letni sad i próbując uprawy cebuli. W pierwszym i drugim roku nie zebraliśmy właściwie nic. Presja szkodników glebowych była ogromna, drutowce wychodziły prawie z każdej cebuli. Do tego jeszcze zalegające herbicydy. Cebula wschodziła pięknie, a potem marniała z dnia na dzień – wspomina gospodarz. Dopiero teraz – w piątym roku – od likwidacji sadu można stwierdzić, że cebula się udała.

Katarzyna Wójcik