Co zrobić, by plantacja borówki przynosiła zyski?

Borówka ma szczególne wymagania co do warunków wzrostu i rozwoju. Jest gatunkiem sadzonym na parę dziesiątek lat. Zaniechanie jakiejś czynności, wcześniej czy później da o sobie znać i kończy się szkodą dla roślin, a w niedługim czasie i dla ich właściciela. Nie wystarczy posadzić i czekać na plon.

Co sprawia, że owoce borówki drobnieją ?

Inwestycja poczyniona. Plantacja założona. Dlaczego więc krzewy nie wyglądają dobrze? Dlaczego owoce drobnieją i jest ich niewiele? Poszukajmy przyczyny wspólnie.

Dość często zdarza się, że już w drugim lub trzecim roku plonowania, czyli czwartym lub piątym roku po posadzeniu, zamiast zadowolenia zaczynają się problemy, wyczekiwanych zysków nie mamy i nie zadowala nas wysokość osiąganego plonu.

Owoce mogą znacznie drobnieć, a z upływem kolejnych lat plon, zamiast wzrastać, będzie drastycznie spadać i jakość owoców również. Przyrosty młodych pędów w krzewach mogą być znikome, rośliny chorują lub nawet zamierają. W takiej sytuacji trzeba odpowiedzieć sobie na podstawowe pytanie, czy na pewno naszym roślinom stworzyliśmy odpowiednie warunki?

Jakie błędy popełniamy w nawożeniu borówki

Niedobór składników pokarmowych osłabia wzrost i plonowanie roślin, które stają się także bardziej podatne na infekcje. Niezbędnym jest wykonanie przynajmniej podstawowej analizy gleby na zawartość N, P, K, Mg oraz pH. Jeżeli widoczne są zmiany na liściach w postaci odbarwień blaszki lub wzdłuż nerwów, tym bardziej wskazane jest wykonanie analizy gleby na zawartość makro- i mikroelementów. Podłoże dajemy do przebadania zanim ruszy wegetacja roślin, zaś liście, gdy są już dobrze wykształcone i pochodzą ze środkowej części pędu.

Odpowiednie dla borówki pH to 3,5–4,5. Odczyn pH gleby powyżej 5 jest zbyt wysoki (hamuje wzrost roślin). Należy wówczas podać siarkę (ilość zależy od poziomu kwasowości gleby). Nadmiar siarki powoduje opadanie liści i żółknięcie międzyżyłkowe. Jaśnienie liści i deficyt chlorofilu niezbędnego do fotosyntezy wynika z niedoboru azotu. Potwierdzi to też wynik analizy podłoża. Pamiętajmy, że zawartość azotu uzupełniamy wiosną, nie przekraczając zaleceń, bo nadmiar tego pierwiastka prowadzi do bardzo intensywnego wzrostu kosztem kwitnienia i blokuje przyswajanie fosforu z gleby. Fosfor ma wpływ na rozwój systemu korzeniowego, krzewienie roślin i drewnienie pędów, bierze udział w tworzeniu pąków kwiatowych i zawiązywaniu owoców. Niedobór tego składnika bardzo łatwo zauważyć. Liście wraz z ogonkami i pędy zmieniają barwę na purpurowo-fioletową oraz znacznie drobnieją. Jednak nie należy dopuścić do jego nadmiaru, gdyż spowoduje to blokadę pobierania mikroelementów.

Na wzrost systemu korzeniowego i prawidłową gospodarkę wodną w tkankach roślin oraz wybarwianie owoców wpływa potas. Jego właściwa ilość w glebie wpływa też korzystnie na odporność na suszę i niską temperaturę. Niedobór hamuje wzrost korzeni i pędów. Z kolei efektem nadmiaru potasu jest brązowienie liści i zwijanie ich do środka oraz wzrost do późnej jesieni.

Objawem niedoboru magnezu jest chloroza i więdnięcie starszych liści. Nadmiar jest tolerowany przez rośliny, chociaż nieco hamuje wzrost. Podobne objawy występują przy niedoborze wapnia w roślinach, co może być wynikiem nadmiaru potasu w podłożu. Niedobór któregoś z mikroelementów (żelazo, bor, molibden, miedź) jest widoczny w postaci żółknięcia międzyżyłkowego, chlorozy i marmurkowatości liści, a nawet zniekształcenia oraz martwicy wierzchołków pędów. Jeśli zawartość składników w glebie i w liściach jest odpowiednia, powód naszego niezadowolenia z plonowania czy wyglądu roślin leży gdzie indziej.