Stosunek C:N w glebie najczęściej wynosi 12:1. W resztkach roślinnych jest różny, zależnie od gatunku - u bobowatych kształtuje się na poziomie 20:1, a u zbóż (55-100):1. Wraz z dojrzewaniem roślin wzrasta zawartość węgla w porównaniu do azotu.
Substancja organiczna jest rozkładana przez organizmy glebowe. Do przeprowadzenia tego procesu potrzebują one azotu, węgla oraz pozostałych składników pokarmowych. Na glebie ubogiej w azot rozkład materii organicznej zachodzi powoli.
Jaki powinien być zatem prawidłowy stosunek C:N w substracie organicznym? Odpowiedź brzmi 24:1, a to dlatego, że 30% węgla wbudowują w swoje ciało drobnoustroje rozkładające materię organiczną. W przypadku, gdy stosunek ten jest wyższy, mikroorganizmy zaczynają pobierać przyswajalny azot z gleby, a wtedy nie starcza go dla roślin. Proces wbudowywania azotu w ciała drobnoustrojów nazywamy immobilizacją azotu. Z kolei stosunek niższy niż 20:1 powoduje, że w glebie zaczynają przeważać procesy mineralizacji. Pojawia się azot w formie mineralnej (NH4+, NO3–), który jest pobierany przez rośliny, ale jego nadmiar albo się wypłukuje albo ulatnia.
Na immobilizację azotu ma wpływ chociażby ściółkowanie gleby materiałami o szerokim stosunku C:N. Należy do nich m.in. słoma żytnia 80:1 i kora drzew iglastych 100:1. Efektem ściółkowania jednym z powyższych materiałów może być niedobór azotu u roślin, który objawia się intensywną chlorozą.
mk
