W czerwcu, przy występujących długotrwałych upałach i suszy, największym zagrożeniem dla roślin sadowniczych były mszyce, które masowo atakowały zarówno drzewa owocowe, jak i plantacje roślin jagodowych. Problem z ich wyeliminowaniem był związany z panującą suszą glebową, lokalnie nawet znaczną, w efekcie której rośliny broniące się przed nadmierną transpiracją samoczynnie nieco zwijały blaszki liściowe. Żerujące mszyce potęgowały to zjawisko, gdyż w efekcie ich wydzielin wprowadzanych do zasiedlonych liści dochodzi do silnych deformacji liści i pędów oraz ich kędzierzawienia do tego stopnia, że powstają tzw. gniazda. Osłonięte zwartymi liśćmi mszyce są w takich gniazdach szczelnie zabezpieczone przed dotarciem do nich środków kontaktowych, czy nawet wgłębnych.
Na roślinach sadowniczych bardzo licznie żerowały zwójkówki liściowe, także ukryte wewnątrz sprzędzionych liści bądź splotów liści i zawiązków owoców. Obserwowano również duże populacje pryszczarków, których żerowanie prowadzi do zwinięcia brzegów liści bądź nawet całych liści wzdłuż najgrubszych nerwów (np. u porzeczki). Wewnątrz takich zwojów znajdują się niewielkich rozmiarów żerujące larwy pryszczarków.
W sadach jabłoniowych, gruszowych, śliwowych, czereśniowych i wiśniowych oraz w jagodnikach liście i owoce uszkadzały gąsienice oraz, lokalnie bardzo licznie występujące, chrząszcze ogrodnicy niszczylistki.
Na plantacjach malin w dużym nasileniu występowały takie szkodniki, jak kwieciak malinowiec oraz kistnik malinowiec. Największym zagrożeniem na plantacjach truskawek był z kolei kwieciak malinowiec, którego samice ciągle miały sporo miejsc do złożenia jaj, bowiem sukcesywnie pojawiały się i rozwijały pąki coraz późniejszych odmian. Powszechne były także zmieniki żerujące na zawiązkach oraz na owocach, a także wciornastki.
Ciepła i sucha pogoda zwiększała zagrożenie szkodnikami, gdyż ich rozwój w takich warunkach przebiega bardzo szybko. Często poszczególne generacje „nakładają” się na siebie, wtedy permanentnie dany gatunek jest obecny na roślinie. W takiej sytuacji zabieg insektycydowy staje się koniecznością, ponieważ żerowanie szkodników może powodować duże straty, wynikające nie tylko ze zmniejszenia plonu, ale także z pogorszenia jego jakości, osłabienia drzew i wzrostu ich wrażliwości na potencjalne infekcje. Niektóre szkodniki są również wektorami patogenów wywołujących choroby roślin. Rośli osłabione żerowaniem szkodników zakładają mniej pąków na kolejny sezon, ponadto pąki te są złej jakości. Zasiedlonym, ogładzanym roślinom trudno też przygotować się do spoczynku zimowego, podczas którego łatwo ulegają przemarzaniu, nawet już przy niewielkim obniżeniu temperatury.
Jednym z insektycydów zarejestrowanych do ochrony upraw sadowniczych przed szkodnikami jest Mospilan® 20 SP. Środek ten ma szeroki zakres zastosowania – zwalcza 37 gatunków szkodników w 17 uprawach sadowniczych. Skutecznie zwalcza wszystkie ww. szkodniki (także te ukryte pomiędzy zwiniętymi, zdeformowanymi organami rośliny), gdyż działa układowo, czyli krąży z sokami roślinnymi docierając nawet do miejsc nietraktowanych środkiem. Zalecenia dotyczące zastosowania preparatu Mospilan® 20 SP w poszczególnych uprawach sadowniczych można znaleźć na etykiecie środka.
am
Źródło: www.sumiagro.pl
