Turkuć jest owadem z rzędu prostoskrzydłych (Orthopthera). Posiada bardzo charakterystyczny wygląd, jest nie do pomylenia z żadnym innym gatunkiem. Turkucie są duże, masywne osiągają wielkość 6-7 cm. Jak wszystkie owady posiadają trzy pary odnóży, z tym że pierwsza para jest u nich przekształcona w nogi grzebne.
Turkucie prowadzą podziemny tryb życia, jednak w okresie godowym (maj/czerwiec) wychodzą na powierzchnię. Choć potrafią latać, zdecydowanie lepiej czują się w ziemi. U tego gatunku zimują postacie dorosłe w glebie (potrafią schodzić nawet do 1 m wgłąb, zależnie od przebiegu zimy).
Dlaczego są uważane za szkodniki? Jak wskazuje nazwa gatunkowa, turkucie podgryzają korzenie wielu gatunków roślin, podkopują i wysuszają je. Dzieje się to głównie w miejscu, w którym samica założyła komorę gniazdową, a rośliny wypadają placowo. Mimo, że samica składa w komorze kilkaset jaj, większość nie dorośnie do postaci dorosłej. W czasie dwuletniego rozwoju zostaną zjedzone przez drapieżniki oraz inne turkucie. Nieliczne, którym uda się przetrwać żywią się np. pędrakami i drutowcami.
Zwalczanie turucia podjadka można rozpocząć od metod przyjaznych środowisku - wcześnie wykonanej orki, spulchniania międzyrzędzi czy zastawienia pułapek pokarmowych z ugotowanymi warzywami. Tak naprawdę turkuć podjadek jest groźny jeśli wystąpi w dużym nasileniu. Znajdując jeden bądź kilka egzemplarzy nie panikujmy, w przyrodzie każdy gatunek jest potrzebny. W ubiegłym roku, przed siewem ogórków natknąłem się na polu na 3 dorosłe turkucie. Nie podjąłem zwalczania, a problemów z wypadaniem roślin nie było.
mk
