Szara pleśń
Botrytis cinerea
Objawy choroby widoczne są podczas wykopywania korzeni lub dopiero w trakcie przechowywania. Na korzeniach przybierają postać brązowych, wodnistych plam. Pojawiają się najczęściej na skrajnych częściach korzeni. Na porażonej tkance widać obfitą, szarofioletową grzybnię. Chorobie sprzyja osłabienie roślin, mała ilość światła, duże wahania wilgotności i okresy chłodu.
Do ochrony przed szarą pleśnią poleca się stosowanie fungicydów aktualnie dopuszczonych, zawierających tiofanat metylu, fludioksonil i cyprodynil.
Zgnilizna twardzikowa
Sclerotinia sclerotiorum
To poważne zagrożenie w uprawie marchwi, pietruszki, selera oraz buraka. Pierwsze objawy zaobserwować można na ogonkach liściowych lub u podstawy liści w postaci ciemnobrązowych, wodnistych plam. Charakterystyczny jest biały, obfity, puszysty nalot grzybni, w obrębie którego formułują się czarne twory, tzw. sklerocja. Zainfekowana tkanka staje się wodnista i gnije. Objaw występują masowo podczas przechowywania warzyw w zbyt wysokiej temperaturze.
Ochronę chemiczną prowadzić w drugiej połowie okresu wegetacyjnego środkami (zgodnie z rejestracją) zawierającymi: tiofanat metylu, trifloksystrobinę i tebukonazol oraz cyprodynil i fludioksonil.
Septorioza selera
Pierwsze symptomy to początkowo niewielkie, brunatnoszare plamy na liścieniach i liściach siewek. Później pojawiają się na liściach i ogonkach liściowych. Przy dużej presji choroby liście żółkną i obumierają. Źródłem zakażenia mogą być zainfekowane nasiona lub resztki porażonych roślin. Wysoka wilgotność i temperatura 15–25°C przyczyniają się do masowego wystąpienia choroby. Silne porażenie roślin w okresie wegetacji pogarsza zdolność przechowalniczą korzeni.
W ochronie przed septoriozą zaleca się zaprawianie nasion, a w momencie zagrożenia chorobą zastosowanie środków na bazie azoksystrobiny, tiofanatu metylu, chlorotalonilu lub difenokonazolu.
Mokra zgnilizna korzeniowych
Sprawcą jej są bakterie. Należy do najgroźniejszych chorób w przechowalniach. Pierwsze objawy porażenia w postaci drobnych, zapadających się plam mogą wystąpić w okresie wegetacji. Tkanka w obrębie plam mięknie, gnije i przekształca się w śluzowatą masę, pokrytą cienką warstwą epidermy*. Gniciu korzeni towarzyszy charakterystyczny, niemiły zapach. Bakterie zimują w glebie na resztkach roślinnych, do rośliny wnikają przez uszkodzenia mechaniczne. Rozwojowi choroby sprzyja wysoka temperatura i wilgotność powietrza w przechowalniach.
W ochronie przed bakteriozami zaleca się zabiegi profilaktyczne
Autor: Agnieszka Czajka, Instytut Ogrodnictwa w Skierniewicach.
Fragment artykułu pochodzi z numeru 8 WiOM.
